بیمار روانی

برای برخی پاییز چیزی بیش از مراسم سالانه‌ پوشیدن ژاکت‌های پشمی و روشن کردن سیستم گرمایش به ارمغان می‌آورد. وقتی غروب زودتر فرا می‌رسد و روزها کوتاه می‌شود، انرژی رو به افول می‌رود و غمی سنگین بر دل می‌نشیند.

برخی ممکن است با صدای بلند و یا آرام با خود صحبت کنند و اگر متوجه شود که شما به او نگاه می‌کنید، با خجالت به شما لبخند می‌زند و متوقف می‌شود، اما برخی دیگر ممکن است شما را دعوت کنند تا با آن‌ها در گفت‌وگوی با خود آن‌ها شرکت کنید. برخی از این خودگویان گریه می‌کنند یا جیغ می‌زنند یا بیش از حد هیجان زده می‌شوند و به چپ و راست نگاه می‌کنند، انگار دو نفر با هم صحبت می‌کنند. آیا هرکسی که در خیابان با خودش صحبت می‌کند یک بیمار روانی است یا دچار شوک عصبی شده است؟